ASGP (1997), vol. 67: 355-364
MILIAMMINA GEROCHI N.SP. - A MIDDLE JURASSIC RZEHAKINID (FORAMINIFERIDA) FROM QUASI-ANAEROBIC BIOFACIES
Jarosław TYSZKA
Institute of Geological Sciences, Polish Academy of Sciences, Senacka 1, 31-002 Kraków, Poland
Tyszka, J., 1997. Miliammina gerochi n.sp. - A middle Jurassic rzehakinid (Foraminiferida) from quasi-anaerobic biofacies. Ann. Soc. Geol. Polon., 67: 355-364.
Abstract: Miliammina gerochi n.sp. is so far the oldest reported representative of the superfamily Rzehakinacea from Jurassic sediments. Its occurrence is confined to the lower part of Harcygrund Shale Formation in the Pieniny Klippen Belt (Western Carpathians, Poland). This formation is represented by a "black shale" facies developed during the late phase of the Aalenian/Bajocian "regional anoxic/dysoxic event". Overall biofacies relationships indicate that M. gerochi n.sp., as a benthic agglutinated foraminifer, inhabited normal saline, middle to outer neritic palaeoenvironments under extremely dysoxic or even suboxic, food-rich conditions, and gradually disappeared with improving bottom water oxygenation, enhanced density of macrofaunal bioturbation, increasing sedimentation rate, and probably deepening of the basin. The Miliammina gerochi Assembage marks a very productive phase in the Klippen Basin history. Based on functional morphology and studies of modern Miliammina species, it can be speculated that this Jurassic species preferred an endobenthic microhabitat and probably thrived on/within benthic bacterial mats associated with suboxic conditions. Comparison between different habitats successfully colonized by rzehakinids suggests that since the Jurassic till the present, this group preferred stressed environments rich in food. Evolutionary relationships remain uncertain due to the lack of reported ancestors.
Abstrakt: Wczesnobajoska Miliammina gerochi n.sp., aglutynująca otwornica bentoniczna, jest jak dotychczas najstarszym znanym przedstawicielem nadrodziny Rzehakinacea. Jej występowanie ograniczone jest wyłącznie do dolnej części formacji łupków z Harcygrundu w pienińskim pasie skałkowym (Karpaty Zachodnie, Polska). Formacja ta odsłania się w postaci facji "czarnych łupków", reprezentujących późną fazę regionalnego wydarzenia beztlenowego na pograniczu aalenu i bajosu. Ogólne relacje biofacjalne wskazują, że M. gerochi n.sp. zasiedlała morze o normalnym zasoleniu, w środkowej i zewnętrznej strefie nerytycznej, w warunkach eutroficznych, przy bardzo silnym zubożeniu w tlen. Stopniowy zanik tego gatunku należy wiązać z poprawą natlenienia, wzrostem gęstości żerowania makrofauny bentonicznej, wzrostem tempa sedymentacji oraz prawdopodobnie z pogłębianiem się basenu. Zespół z M. gerochi n.sp. wskazuje na bardzo produktywną fazę w historii basenu skałkowego. Na podstawie morfologii tej formy oraz na podstawie badań współczesnej Miliammina można sugerować, że opisywany gatunek preferował endobentoniczny styl życia, zasiedlając maty bakteryjne związane z warunkami suboksycznymi. Porównanie różnych środowisk skutecznie kolonizowanych przez rzehakinidy wskazuje, iż grupa ta od jury do dzisiaj preferowała bogate w pokarm środowiska stresowe. Pochodzenie tej grupy i jej nowego gatunku nie zostało dotychczas wyjaśnione z powodu braku jednoznacznych przodków.
